मला 2006चा दसरा आठवतोय.. माझी रेसिडेन्सी चालू होती. गायनॅक पोस्टिंग असल्याने ऑपरेशन थिएटर (ओटी) मध्ये पूजेसाठी अनेस्थेसिया आणि गायनॅकचे सगळे डॉक्टर्स हजर होते..ओटी स्वच्छ केली होती, काही थोडे instruments आणि ठराविक machines स्टराईल एरियातून बाहेर काढून पूजेसाठी सजवले होते.. उदबत्ती आणि फॉर्मलीन चा एकत्रित वास हवेत दरवळत होता.. आम्ही सगळे उत्साहित होतो, गप्पा आणि चेष्टामस्करीला उधाण आले होते.. आम्ही सगळे HOD ची वाट पाहात होतो..आणि तेवढ्यात लेबर रूम मधून ड्युटी रेसिडेंटचा फोन आला.. एक पेशंट सीझरसाठी अर्जंट घ्यायची आहे.. बाळाच्या हृदयाचे ठोके कमी झाले आहेत.. मग अक्षरशः पळापळ सुरू झाली. फोन आल्यापासून पाचव्या मिनिटाला पेशंट ओटीत शिफ्ट झाली होती, आणि ओटीत आल्यापासून तिसऱ्या मिनिटाला बाळ बाहेर काढलं गेलं.. बाळाचे डॉक्टर बाळाला resuscitate करत होते. तर ऑपरेशन करणारे डॉक्टर्स पेशंटचा रक्तस्त्राव थांबवण्याचा प्रयत्न करत होते.. तिला post partum hemorrhage (PPH) सुरू झाला होता.. आणि आम्ही तिघे अनेस्थेटीस्ट तिचा BP कंट्रोलमध्ये ठेवण्यासाठी झगडत होतो.. IV fluids, colloids, dopamine, nor adrenaline, carbaprost, आणि शेवटी obstetric hysterectomy.. massive blood & blood products transfusion.. (या प्रत्येक शब्दातलं गांभीर्य मेडीको व्यक्तीलाच माहिती!)ओटीला अक्षरशः युद्धभूमीचं रूप आलं होतं..अखेर तीन तासांनंतर पेशंटचं ओटीतुन सक्सेसफुल सीमोल्लंघन केलं.. ICU मधल्या टीमला हँडओव्हर दिल्यानंतर सगळ्यांनी निश्वास सोडला.. त्यात ‘ग्रेटनेस’चं फिलिंग वगैरे काही नव्हतं, जाम भूक मात्र लागली होती.. पुढच्या केसेससाठी काहीजण थांबून आम्ही बाकीच्यांनी लंच ब्रेक घेतला..मेसमध्ये जेवताना आमचा JR म्हणाला- पण, आपलं दसऱ्याचं शस्त्रपूजन तर राहूनच गेलं की.. मी त्याला म्हणालो, अरे मग मागचे तीन तास काय चालू होतं तर!!?