मुक्ता अगदी एक वर्षाची असल्यापासून मला आठवतंय तसं आम्ही तिला तिचा हट्ट पुरवून घेण्यासाठी “रडणं” ही गोष्ट वापरू दिलेली नाही.. तिनं एखाद्या गोष्टीचा किंवा वस्तूचा हट्ट धरला आणि त्यासाठी ती रडू लागली, तर “आधी रडणं थांबव, तरच आम्ही तुला ती वस्तू (किंवा खेळणं) देऊ”, किंवा “तरच तुला उचलून कडेवर घेऊ” , असंच म्हणत सवय लावायचा …
“भावना” हा खूप मोठा प्रांत आहे. तो एकट्या आस्तिकांचा प्रांत नाही. पण समाजानं असं घाबरून त्यांचा ‘प्रांत’ करून दिलाय. कारण ते मग लहान मुलासारखं चिडून-रडून हिंसक होतात.सकाळी उठल्यापासून रात्री झोपेपर्यंत सगळं उन्मादीच् असतं, सतत कानावर स्पीकर अन् डीजेचा ध्वनीमैथुन होत असतो, गल्ली बोळं रस्ता काही काही म्हणून सोडत नाहीत.. आणि यावर बोलावं तर भावना दुखावतात …
मुक्ता अगदी लहान असतानाही जेंव्हा खुर्चीला किंवा टेबलाला धडकायची आणि रडायची, तेंव्हा तिला शांत करण्यासाठी आम्ही कधीच त्या टेबलखुर्चीला ‘हात’ करत खोटं-खोटं मारलं नाही, किंवा ‘का रे आमच्या मुक्कु ला मालता!’ असं म्हणत त्या टेबलखुर्चीवर लटकेच रागावलो नाही..उलट त्या रांगत्या वयापासूनच, “मुक्कुबाळानं खुर्ची नीट पाहिली नाही म्हणून मुक्कुबाळ तिला धडकलं, हो ना! आता पुढच्या वेळी …