– डॉ सचिन लांडगे.

 

१. माझ्यासाठी FB म्हणजे, Foreign body होतं, CD म्हणजे cluster of differentiation होतं आणि GB म्हणजे Gall bladder होतं..

 

२. Nokia च्या जाहिरातीतले connecting people चे हात दिसले, की मला आधी तो Palmaris longus muscle चा tendon दिसायचा..

 

३. “Bailey & Love” चं जाडजूड पुस्तक बघून वाटायचं की, ह्याचं नाव जर ‘short practice of surgery’ आहे , तर मग long practice कुठंय?

 

४. बस, ट्रेन आणि कुठल्याही गर्दीत कोणाच्या हाताच्या शिरा (veins) पाहील्या की लगेच intracath लावायला शिकावंसं वाटायचं..

 

५. Shakehand करायला कोणाचा हात हातात घेतला की नकळत बोटं Pulse palpate करायला लागायची.. आणि चिकन खाताना आपण कुठला organ खातोय त्याची anatomy डोळ्यांसमोर येऊन गोची व्हायची..

 

६. ‘सत्यनारायण’ हे आमच्यासाठी Biochemistry च्या पुस्तकाचे author होते, आणि ‘Park’ हे नाव ‘Preventive & Social Medicine’ चे ट्रेड मार्क होते..

 

७. आजारी पडलो की कुठल्यातरी दुर्मीळ (rare) आजाराशी स्वतःची लक्षणं match व्हायचीच.. पण Davidson च्या पहिल्या पानावर लिहिलेलं “If you diagnose rare disease, you are rarely correct” हे वाक्य मनाला उभारी द्यायचं..

 

८. क्लास मध्ये मी कितीही उशिरा गेलो, तरी बेंच च्या पुढच्या दोन लाईन्स मध्ये कायम जागा शिल्लक असायची..

 

९. Biochemistry चं लेक्चर संपल्यावर ‘What is today’s topic?’ या प्रश्नाचं उत्तर निम्म्याहून जास्त विद्यार्थ्यांना देताच यायचं नाही.. याउलट Forensic Medicine (FMT) हा विषय आम्ही स्वतःहूनच वाचायचो..

 

१०. परीक्षेत प्रत्येक औषधाचे side effects हे नेहमी nausea, vomitting, diarohhea, giddiness, abdominal pain हेच आलटून पालटून लिहून यायचो, अन ते बरोबरही असायचं…

 

११. Viva exam मध्ये आमचं प्रत्येक वाक्य “i think..” ने सुरू व्हायचं, अन “i am not sure” ने संपायचं.. आणि मध्ये मध्ये खूप सारे ‘may be’ पेरलेले असायचे..

 

१२. अवघड आणि अवजड नावांना जीभ अत्यंत सरावायची, उदा. Meningohydroencephalocele, metronidazole, Chlorzoxazone वगैरे….

 

१३. सकाळी उठणे -> आवरणे -> क्लिनिक अटेंड करणे -> लेक्चर्स -> जेवण -> सेमिनार -> ट्युटोरिअल -> अभ्यास -> गप्पा -> झोप… अशा शेड्युल मध्ये त्या मधल्या arrow च्या जागी चहा असायचा..

 

१४. Abdomen चा अभ्यास करताना प्रत्येकाने एकदातरी स्वतःच्या किडन्या palpate करायचा प्रयत्न केलेलाच असायचा.. आणि muscle actions चे experiments मित्रावर try केलेलेच असायचे..

 

१५. ‘डिसेक्शन टेबल’ वर डिसेक्शन ऐवजी matchmaking च जास्त व्हायचे.. तर ‘क्लिनिक्स’ हे आमच्या वेळेसचे ‘टिंडर’ होते..

 

१६. First reading, मग revision आणि मग re-revision असला काही प्रकारच नसायचा, परीक्षेच्या आदल्या दिवशी देखील बऱ्याच टॉपिक्स ची first reading च सुरू असायची..

 

१७. थोडा जरी ताप आला तर डोळ्यासमोर वाढलेल्या IL-1 आणि IL-2 पेशींचा डान्स सुरू व्हायचा, आणि Staphylococcus , Streptococcus, Clamydia हे जिवाणू स्वप्नात देखील यायचे..

 

१८. Psychiatry विषयाचा अभ्यास करताना तर प्रत्येक विकाराची लक्षणं स्वतःशी नाहीतर आपल्या मित्रांशी तरी match व्हायचीच व्हायची..

 

१९. आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे, प्रत्येक वर्षीच्या final exam ला ठरवायचो की, एकदा परीक्षा पास झाल्यावर मी पुन्हा एकदा सगळे विषय ओळीने वाचून काढेन.. पण तसं पुढं एकदाही व्हायचं नाही..

 

– डॉ सचिन लांडगे.

भूलतज्ञ , अहमदनगर.

 

***