“चंद्रयानाच्या मोहिमेस अपयश आलं असलं तरी सारा देश ISRO च्या पाठीशी उभा आहे” अशा अर्थाचे शेकडो मेसेजेस चार पाच दिवसांपासून मी व्हाट्सएपवर फेसबुकवर पाहतोय..
पण मला सांगा, देश तुमच्या पाठीशी आहे म्हणताना आपल्याला माहिती आहे का की, आपल्या देशात गेली तब्बल २० वर्षे विज्ञान संशोधनावरील तरतुदींत वाढच झालेली नाही..
आपल्याला माहिती आहे का की, देशाच्या सकल राष्ट्रीय उत्पन्नाच्या ‘एक टक्का’ इतकीही रक्कम आपण विज्ञान संशोधनासाठी खर्च करत नाहीये.. (आणि आता तर त्यातला बराचसा टक्के भाग ह्या असल्या गोमय आणि गोमूत्रावर खर्च करायचं ठरवतंय सरकार!)
आपल्याला माहिती आहे का की, कित्येक संशोधन संस्थांच्या तरतूदीत गेल्या काही वर्षांपासून सुधारणेऐवजी कपातच होत आहे..
केवळ व्हाट्सएप वर देशभक्त बनणाऱ्यांनी आपण वैज्ञानिकतेसाठी काय करतो, या प्रश्नाचे उत्तर स्वतःला विचारून पाहावे..

आजच्या लोकसत्ता अग्रलेखात सांगितलेय की, अर्थव्यवस्थेत आपल्यापेक्षा आपल्यापेक्षा दोनशे पटींनी लहान असलेला इस्राएल ४.३ टक्के रक्कम विज्ञानावर खर्च करतो. चीन आणि दक्षिण कोरिया या देशांतही हे प्रमाण अनुक्रमे २.१ आणि ४.२ टक्के इतके आहे..
असो..

मुद्दा हा आहे की, जोपर्यंत आपण वेदात विमाने शोधू, शेणात सोने आणि गोमूत्रात कॅन्सरचा ईलाज शोधू, पाऊस पाडण्यासाठी बेडकांची लग्ने लावू, पत्रिकेतल्या ग्रहांवरून लग्ने ठरवू, ग्रहांच्या अंगठ्या घालू, सुनेला ग्रहणात घरी बसवू, गाडीला लिंबूमिरची बांधू, सॅटेलाईटची पूजा घालू आणि कॉम्प्युटरलाही नारळ फोडू , तोपर्यंत ‘आम्ही ISRO च्या पाठीशी उभे आहोत’ असं म्हणून नाचणं म्हणजे केवळ वैज्ञानिकतेचा स्युडोऑर्गझम मिळविण्यासारखं आहे..

We are living in such a country where cow dung is holy but bullshit is not..!!

– डॉ सचिन लांडगे.