– ©️डॉ सचिन लांडगे.
भुलतज्ञ, अहमदनगर.

आजच्या दिवशी पंचवीस वर्षांपूर्वी 20 ऑक्टोबर 1995 ला आजपर्यंतची सर्वात मोठी ब्लॉकबस्टर बॉलिवूड फिल्म रिलीज झाली होती, ती म्हणजे, डीडीएलजे! पिक्चरला गाण्याच्या ओळीवरून टायटल देण्याची, आणि पिक्चरच्या नावाचा (DDLJ असा) शॉर्टफॉर्म करण्याची पद्धत इथूनच चालू झाली असावी कदाचित.. कित्येक गोष्टींचा ट्रेण्डसेटर आणि रोमँटिक मुव्हीजचा माईलस्टोन ठरलेल्या या पिक्चरनं कमाई आणि अवॉर्डचे सगळे रेकॉर्डस केंव्हाच तोडलेत.. मुंबईतील मराठा मंदिरला 24 वर्षे हा पिक्चर दाखवला गेलाय.. आणि ‘शोले’चं मिनर्व्हा टॉकीजचं पाच वर्षांचं रेकॉर्ड मोडून DDLJ आजही नंबर एकवर आहे..
तुम्हाला DDLJ दहा-वीस वेळा पाहिलेले तर कित्येकजण सहजच सापडतील, पण मराठा मंदिरच्या productionist नं त्याच्या 46 वर्षांच्या सर्व्हिसमध्ये ही फिल्म तब्बल 9000 पेक्षा जास्त वेळा पाहिलीये!!

मी सुद्धा इतक्या वेळा पाहिलाय तो पिक्चर, पण अजूनही बघताना मला कधीच बोअर होत नाही. त्याचं कारण म्हणजे ‘ऐंशी’च्या दशकात जन्मलेल्या एका पिढीच्या ऐन तारुण्यातला पिक्चर आहे तो.. पिक्चर रिलीज झाला होता तेंव्हा मी अकरावीत होतो. त्यावेळी ‘अभ्यास करून वरचा नंबर मिळविणाऱ्या मुलांचंच सगळे कौतुक करत असतात आणि त्यांनाच आयुष्यातल्या सगळ्या गोष्टी मिळतात’, असं आई वडील सांगायचे, पण वर्गात टुकार असणाऱ्या आणि आयुष्याबद्दल कधीच सिरीयस न झालेल्या ‘राज मलहोत्रा’ नावाच्या मुलाला अभ्यासू मुलगी मिळू शकते, हा माझ्यासाठी पहिला धक्का होता..

आजच्या पिढीला यात विशेष काही म्हणजे काहीच वाटणार नाही, पण मोबाईल – इंटरनेट, नसलेली आणि दूरदर्शनवर रामायण, महाभारत, विक्रम-वेताळ बघत मोठी झालेली आमची पिढी वडिलांच्या खांद्यावर हात टाकून चालणारा अन त्यांना पॉप्स म्हणत त्यांच्यासोबत चक्क बिअर पिणारा हिरो पहिल्यांदाच पहात होती.!! अन ते पॉप्स देखील “मैंने तुझे ये तुनतुना बजाने के लिए पैदा नहीं किया” असं म्हणत आवडलेल्या मुलीला मिळविण्यासाठी त्याला भारतात पाठवून देतात, हे प्रकरण आमच्यासाठी अचाटच होतं!!

कॉलेजात शिकायला गेल्यावर प्रेम-बीम करणं म्हणजे ‘शेण खाणं’ अशा संस्कारात वाढलेल्या आमच्या पिढीला ‘डीडीएलजे’च्या राज नं बरंच डिवचलं होतं.. “कोई कैसे अपनी पूरी जिंदगी एक ऐसे जीवनसाथी के साथ गुज़ार सकता हैं, जिसे उसने पहले कभी देखा नहीं, जाना नहीं?” हा त्याचा प्रश्न आणि टिपिकल अरेंज मॅरेजच्या विरुद्ध जाणारा त्याचा हा कन्सेप्ट आमच्यासाठी जरी नवीन असला तरी मनाला बऱ्याच गुदगुल्या करून गेला होता..

शाहरुखनं मात्र ‘राज’ हे कॅरेक्टर पूर्ण ताकतीने उभा केलंय.. असं की जणू ही भूमिका त्याच्यासाठीच लिहिली असावी! त्याच्या जाग्यावर आपण इतर कोणाला इमॅजीनच करू शकत नाही..

खूपच सुंदर लिरिक्स, अतिशय गोड म्युझिक, आणि चपखल डायलॉग्ज ह्या या पिक्चरच्या जमेच्या बाजू आहेत..
“जा सिमरन जा, जी ले अपनी ज़िंदगी” पासून सुरू झालेले युरोप ट्रिप चे प्रत्येक सीन्स अप्रतिम आहेत.. चर्च मधला प्रसंग तर हृदयात कालवाकालव करून जातो.. शेवटचा ट्रेन चा सीन हा जणू पिक्चरचा ‘ट्रेडमार्क’च आहे!!

सामाजिक आणि सांस्कृतिक दृष्ट्या, पंचवीस वर्षात पुलाखालून बरंच पाणी वाहून गेलं आहे.. राज-सिमरन आता म्हातारे झालेत, जाता जाता आवडून गेलेली मिस राजेश्वरी उर्फ ‘चुटकी’ देखील चाळीशीची झालीये..

सुंदर मुलींसमोर स्टाईल मारणारे, आणि डॅडींनी दिलेल्या पॉकेटमनी वर ऐश करत महागड्या बाईक्स वर पोरी फिरवणारे हिरो, हे चित्र आता खूपच कॉमन झालं आहे.. जिथं मुन्नीलाच बदनाम होण्यात काही गैर वाटत नाही अशा वातावरणात “मुझे पता है, एक हिंदुस्थानी लड़की की इज्ज़त क्या होती हैं” म्हणणारा राज या पिढीला बावळट वाटतो..
‘कभी मेरे साथ कोई रात गुजार” असं बेधडकपणे विचारलं जाणाऱ्या या जमान्यात “राज अगर ये तुझे प्यार करती है, तो ये पलट के देखेगी” म्हणून ‘पलट पलट’ करत बसणारे हिरो देखील आता पांचट वाटतात…
‘नो मिन्स नो’ च्या या जमान्यात , “उसके ना में ही उसकी हाँ हैं, वगैरे प्यार के फंडे आता निव्वळ फालतुपणा वाटतात..
“मैंने कहा था ना, मेरे भरोसे को शर्मिंदा मत करना”, म्हणणारे बाबूजी देखील आता आऊटडेटेड झालेत…

तरीपण ,

टीव्हीवर DDLJ लागला असेल तर चॅनेल न बदलता अजूनही तो आवडीने पाहणं आणि त्यातल्या अवीट गाण्यांच्या आवाजात आपलाही आवाज आपोआपच मिसळला जाणं अशी ‘बड़े बड़े देशोंमें छोटी छोटी बातें’ अजूनही होतच राहणार आहेत!! ..आणि “तूने आवाज दी, देख मैं आ गयी, प्यार से है बड़ी क्या कसम” ऐकल्यावर आपलं अंग कितव्यांदा तरी अजूनही शहारणार आहे..

**